Ասացի՝ խուսափեմ արցախցիների բնակարանային ապահովման նոր նախագծի մասին կարծիք արտահայտելուց, երբ անհասկանալի հարցեր էլ կան, բայց չստացվեց այդ խայտառակության կողքով անտարբեր անցնել՝ չնայած նախագիծը կյանքի կոչողների համար շատ փայլուն փաստաթուղթ է հավանաբար։ Ժողովուրդը մի խոսք ունի՝ «Կուշտը սովածին մանր է բրդում»: Արցախցիներիս այս վիճակի մասին է ասված:
Տեսա, որ այս կառավարությունը նպատակ չունի փոքր ընտանիքներին օգնության ձեռք մեկնելու, երբ այդ ընտանիքների տերերը՝ տարեցներ թե հաշմանդամներ, ժամանակին Արցախում իրենց քրտինքով տուն-տեղ են դրել, սեփականության տեր դարձել, հիմա հազարումի ցավերով, աղետներով անցած «սոված» հայրենազուրկներս մնացել ենք այս «կուշտ» իշխանավորների հույսին… Հիշենք, որ հենց նրանք Արցախը ճանաչեցին Ադրբեջանի մաս, որ իրենց իսկ խոսքով, կամ ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ խելքով, փրկեն Հայաստանի ինքնիշխանությունը։
Ըստ այդ նախագծի՝ պետությունը պարտավորվում է կացարանով ապահովելու համար մեկ շնչին աջակցել 40 հազար դրամ մասնակի վարձավճարով։ Այն կտրամադրվի 120 ամիս, այսինքն՝ 10 տարի ժամկետով, 1-3 անդամից բաղկացած ընտանիքներին: Կարծես 4 շնչից բաղկացած ընտանիքներն էլ բարվոք վիճակում են։ Կամ՝ 5 եւ ավել անդամ ունեցող ընտանիքները:
Միայնակ տարեցները կարո՞ղ են ապրել 40 հազար, երկու շունչը` 80 հազար, ընտանիքի երեք անդամը՝ 120 հազար դրամ վարձավճարներով, թե՞ իրենց նվաստացուցիչ թոշակներից պետք է կցմցեն, որ կարողանան ամենամսյա բարձր վարձերը հատուցել կացարանների տերերին։
Հետաքրքիր է՝ թերեւս իմ օրինակով ասեմ։ Այդ 10 տարուց հետո 77 տարեկանում ի՞նչ սպասելիք ունենամ այս պետությունից։ Եթե ինձ զրկում է վարձավճարից, հետեւաբար` զրկվում եմ կացարանից, ուրեմն՝ պիտի «մեղադրյալի աթոռին» նստեցնե՞ն, թե ինչու եմ 10 տարի անց դեռ ողջ մնացել…
Տեղեկացա, որ կացարանները հասանելի կլինեն այն ընտանիքներին, որոնց երկու անդամի ընդհանուր տարիքային հանրագումարը նվազագույնը 115 տարի է, երեք անդամինը՝ 175։ Միայնակ տարեցների մասին դարձյալ խոսք չկա։
Ո՞ւմ մտքով կանցներ, որ մեզ հայրենազուրկ կդարձնեին՝ հերիք չէ, մեր տարիքն ու կյանքի տեւողության իրավունքն էլ կշեռքի նժարին կդնեին:
Նատաշա Պողոսյան